Her gün bir parça kopuyor
Birbirine iliklenmişliğimizden
Sen
Bir zamanlar ‘’seni ne çok sevmişim’’ dediğin
An
O di li geçmiş zaman
Yaşlı bir fahişe gibi
Acıtan şuh kahkahasıyla suskunluğumu yırtıyor
Yüzümün duvarlarına yapıştırılmış film afişleri gibi
‘’Ne çok aşıkmışım bir zamanlar ‘’
Dev harflerle kazınmış bir cümle
Bıçağın keskin sırtından süzülüyor
Hücrelerime
Yarınların anlamını yitirdiği yerdeyim
Yok edici bir sessizlik bu çocukluğumu korkutuyor
Eli kolu bağlı yetişkinliğim
Göğüs kafesimin tüm parmaklıklarını kırılıyor
Kaçarcasına uçuşuyor son sözler
Pişmanlığın çoğul hali
Mucizelerin aydınlattığı mesafeleri tutuştururken
Yerle bir oluyor
Dokunmaya kıyamadıklarım
Küllere karışıyor
S.A . Ekim2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder