Son El

SON EL

Vazgeçilmez bir tutkunun

Nabzı atıyor

Bileklerimde

Parmakların ateş dansı

Savruldukça

Bilinmezliğin

Sarhoşluğu

Yenilgilerin kurak bahçesinde

Ağarır umutları

Aklın tenhalarında

Usulca içilen acı

Kimsesizlik

Keskin köşelerinde talihe secde

Ederken

Altı üstü

Yirmi bir uçurum kapısına

Çivilenir

Nöbet müdavimi bakışları

Umudun cebinden harcanan

Deste deste sancı

Resimlenir

Loş zamanların

Geri dönüşsüz yollarında

Yağmalanır

Tapınakların

İliklerinde filizlenirken zaafın

Beslenir kötürüm yanın

Yarım ağız karanlığı

Öper

Işık vurmayan dudakları

Mühürlenmiş intihar eşiklerinde

Kaç tövbe yarı yolda kalır

Ve

Kaç yemin bozulur tanrının gölgesinde

Semra Arıkan

mart2010

Gecenin Ömrü

-Ne kadar uzun gecenin duvağı

Son basamağında

Boyutsuz yalnızlığa çıkılan

Bir merdiven

Kocamış bin yıllık ay

Seyrederken

Yüzleri

Alacakaranlık duraklarda gözlere inen

Yolcu

Düşler

İntiharlarla sıkılan yumruklar

Kundaklanır

Ağır bir sis çöküyor yolların eksilttiği

Adımlarıma

Mazinin dikenli elleri

Örterken tenimi

Zamanın ağına düşüyor yine

Yüzüm

Sıyrılıyor

Zaman sinsi kuytusunda

Ömür koşuyor

Gece ise yeni günahlar peşinde

Kör bir deniz feneri

Bakıyor

Ardımdan

Usul usul kendimi tembihliyorum

Semra Arıkan

mart/2010

Saklı Şiir

Geçmişin coğrafyası avuçlarımda

Özlemle dağlandığım

Asılsız bir bahar düşüymüş

Omzumda

Varoluşun

Ürkek kelimeler saklıyorum

Dilimin altında

Şiirlediğin kentlerde

Kaç tebessüme sokuldun

Dağılan kafiyelerinle

Boş bir peronda atıyor nabzım

Bekliyorum

Dudağından düşecek tek hecenin

Kıyısındayım

Gölgen göğsüme düştüğünde

Yankılanacak renklerim

Doğduğun günün aydınlığına

Sana dair

Öyle zorlu bir yemin ki

Duvarlara çarptıkça sağırlaşıyor sesim

Sözlerin gibi hala göçebe mi yüreğin

Semra Arıkan

mart 2010

Kadınlar Günümüz Kutlu Olsun...

KADINLAR ÇIKMAZI

Yarım bir aşk, yarım bir dudaksın

sıkıntılı ikindi yağmurlarında

her yeni erkekten sonra daha erkeksin

tuzlu inciler dolu

kuş uçmaz mavisi gözlerinin.

Işıklara çarpıyorsun sokağa çıksan

şehrin korkusu büyüyor pencerelerde.

Avuntusu yok erkekli yatakların

ne olur gitme

daha kaybolacaksın.

Bir yanın şarkılar

kan tutmaları öbür yanın.

Gülerken iki kadeh arasında

nasıl ağladığın anlatılmıyor.

Ne olur

bu kadar kendine saklanma.

Sen kapalı, mahzun odalarda

kırık oyuncaklara karşı bir çocuk.

Ürperiyorsun denizin çığlıklarını duydukça

dudakların kaskatı öpüldükçe neden?

Kaç ölüm tasarlıyorsun çıkmazında

belli, yoruldun kendini denemekten.

Ahmet Oktay

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

KADIN

Adım: Kadın.

İntiharın gövdesinde kendimi tutukladım.

Bu yüzden ölmeyi iyi bilirim.

Ölümüne sevmeyi...

Bir zulümü,

Bin zalimi...

Her enkaz çağ, kendi töresinde kilitliyor dilimi.

Sonrasını iyi bilirim...

Adım: Kadın.

Ömrümün gülüşünde yangınlara adandım.

Kimliğim mi?

O, sessiz çığlığında kanıyor daha.

Feodal kaktüslerin dikenli tuzağında

Sonrasını iyi bilirim

Ben bilirim!..

R. Babacan