Suskun

maskesi düşer kızıl rengi aşkın
mürekkebine boyanır gözyaşları

boşalan ruhunda
külçe külçe kambur
zehirli suskunluğun

doğurup gözlerinde
büyütemediğin başlangıçlar

nefesinde solar tüm sözcüklerin
lanetlenir

ansızın yakalanmış cılız sevinçlerin
sırtından vurulur

yalnızlığında üşür
tüyleri diken diken yeminlerin

pamuk ipliğinde gururun
kırıldığı yerden
kanar

incinir koşmaların
çivilidir artık
adımlar

mavi öper gümüş rengi kanatları
yıldızlarını
yakalar son kuşlar

uçtukça görürsün
açığa çıkar yaşamlar

gördükçe anlarsın
hiçbiri masum değil
düşlerin kadar

ruhunu bir avuntu doldurur
suskunluğa pan-zehir
şiir seçersin
günün geceyle buluşmasında
son kez
karşıdan karşıya geçersin



Semra Arıkan

agustos08