-Sonsuzlukta açan bir çiçekmiş aşk; sıkı sıkı toprağa sarılan kökleriymiş yalnızlık.
İnceldiği yerden kopuyor
Tutunduğum varlığında
Kazanılmış sandığım
Deniz mavisi kanatlarında
Kulak kulaç yüzdüğüm
Dağılmışlığım
Bir nehir şarkı söylüyor akıp giderken
Kendi derinliğine dökülen
Kalabalık yolculukların tenhalarında
Kanamışlığım
Karakalem çizilmiş sükunetimin
Eskittiği sayısız günbatımlarını
Yamalıyor yüzüm
….
Semra Arıkan
Nisan2010-04-08
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder